In één week tijd iedere dag een nieuw ontwerp, ga er maar aan staan! Productontwerper Fleur Peters stelde zich voor deze uitdaging, deelde haar voornemen op social media en kon er niet meer onderuit…

Eigenlijk willen we het niet meer hebben over Corona, maar de eerste lockdown was voor Fleur - vorig jaar afgestudeerd aan de Willem de Kooning Academie - aanleiding om in één week tijd iedere dag een ontwerp te maken. NIA ACADEMIE maakt kennis met deze speelse en veelbelovende designer. We praten over haar fascinatie voor licht, haar werkwijze, over verveling en Mano & Memphis.

Het begon dus met Instagram. Ze beloofde haar volgers een werkweek lang elke dag een nieuw design te posten. Vanwege het mooie zonlicht werd ieder item de volgende ochtend gefotografeerd en ’s middags met de hashtag #onedesignaday op Insta gedeeld.

De vraag waarom ze die uitdaging nodig had, beantwoordt ze gedecideerd: ‘verveeld. Ik was verveeld. Ik moest écht iets te doen hebben!’

Het leverde naast stress - want deadline - vooral plezier op. Zomaar iets maken zonder eerst heel uitgebreid onderzoek te doen, vond ze best leuk. ‘Je besluit dat je vandaag met een cilinder gaat werken en kijkt gewoon wat dat gaat worden. Lekker esthetisch bezig zijn en direct eindresultaat, zonder dat het meteen perfect hoeft te zijn.’

Uiteindelijk is het haar gelukt om iedere dag een ontwerp af te krijgen. Deze ‘Quarantine Collection’ bestaat uit vijf interieurproducten: een tafel, vaas, kandelaar, een lamp en een theeservies.

Het tafeltje heeft ze overigens al verkocht en het aantal volgers en likes op Instagram is ook gegroeid. Mooi meegenomen, want Fleur is druk bezig haar carrière vorm te geven en zich te vestigen als designer.

Bekijk hier de volledige lockdown-collectie 'One Design a Day'

Dat haar afstudeerproject architectonische afmetingen aannam was in eerste instantie niet de bedoeling. ‘Dat zouden ook producten worden, maar ik besloot uiteindelijk dat mijn concept het beste tot zijn recht kwam als het met zoveel mogelijk mensen gedeeld kon worden.’ 

Eerst ontwierp ze een aantal bankjes, maar ze realiseerde zich dat die met rugleuningen van drie meter hoog veel meer impact hadden. Zo transformeerde haar product meer en meer in een levensgroot object. Die grens tussen product en architectuur vindt ze trouwens heel boeiend, want wanneer is iets een product en wanneer een paviljoen?

Licht speelt een grote rol in het werk van Fleur. Haar fascinatie hiervoor ontstond al tijdens haar eerste studie aan SintLucas, waar ze zich verwonderde over de verschillende effecten die licht kunnen hebben op het brein en over het zonlicht dat kleuren bevat die je niet kunt zien.

Tijdens haar afstudeeropdracht begon ze te spelen met licht en lichtval. Bij haar glazen Light Conductors creëert de stand van de zon bijvoorbeeld steeds verschillende en unieke momenten met andere reflecties en kleuren.

‘Inmiddels kan ik bij het maken van een bepaalde vorm al voorspellen hoe de reflectie eruit gaat zien. Ik heb daar veel mee gespeeld en het is uiteindelijk een beetje mijn ding geworden.’ 

Ontwerpen zonder vooronderzoek blijkt een uitstapje te zijn op haar gebruikelijke werkwijze. Onderzoek is zelfs het uitgangspunt in haar ontwerpen. ‘Soms start ik bijvoorbeeld met het onderzoeken van een bepaalde techniek of een ambacht. Ik maak allemaal materiaalproefjes en probeer die te innoveren, te veranderen en me eigen te maken. Zo heb ik dat bij de Light Conductors met de zeefdruktechniek gedaan. Die techniek leverde het mooiste resultaat op en daarna heb ik pas bedacht dat ik het kon conserveren door de zeefdruk te lamineren in veiligheidsglas. Ik denk ook dat dat het beste werkt; de uitkomst van het experiment past het beste bij het eindresultaat.’

Wellicht verklaart dit ook het kleurgebruik van de ontwerper: ‘soms wil ik iets maken wat heel veel mensen mooi vinden, iets dat in ieder interieur past, maar uiteindelijk wordt het dan toch blauw met oranje…’ 

Yves Klein-blauw is haar favoriete kleur: ‘het geeft bijna licht en is zo fel dat je bijna geen diepte meer ziet.’ Ze werkt ermee in een nieuw project. Creatief platform MOAM koppelde haar voor de expositie ‘Papier Hier’ aan schrijver Mano Bouzamour. Op basis van zijn werk en persoonlijkheid ontwerpt ze een object van gerecycled papier.

Of ze er al iets over mag zeggen weet ze niet, maar ‘het wordt een schreeuwerig ding’, geïnspireerd op de designs van de Memphis Group. Dat is geen random pick. ‘Mano heeft de jeugd als doelgroep en werd door zijn grensoverschrijdende schrijfstijl niet gewaardeerd door zijn gemeenschap.’

Fleur droomt groots, anders slaat de verveling toe. Ze hoopt dat op een dag iemand investeert in haar Light Conductors, zodat ze tussen haar eigen ontwerpen kan wandelen. ‘De schaalmodellen van dat project (Shape Series) doen het nu eigenlijk heel goed als kunstobjecten in interieurs. Daar heb ik tot nu toe het meeste succes mee.’

Niet kunnen doen wat ze het liefste doet, lijkt haar het ergste dat er is. De materialenbibliotheek die ze tijdens haar academietijd al opbouwde, biedt voorlopig voldoende basis voor nog heel veel nieuwe designs.

Graag maakt ze nog grotere meubelen van glas, zoals room dividers of pilaren, en ze wil de techniek van het glasblazen onderzoeken. Een eigen textielcollectie zou ook mooi zijn, want dat materiaal leent zich natuurlijk uitstekend voor het spelen met licht.

Een mooi project voor een tweede lockdown dus…

Fleur hoopt dat die niet komt. Al kan ze dan wél haar Quarantine Collection perfectioneren. ‘Die vaas lekt nog, dat ga ik dan verhelpen.’ Dat is dan weer een lichtpuntje! 

www.studiofleurpeters.nl